WŁADCA PIERŚCIENI

wpis w: Film | 0

Po bardzo długiej przerwie, witam ponownie na blogu. Dziś chcę się z Wami podzielić przemyśleniami dotyczącymi oglądanego przeze mnie filmu: „Władca pierścieni”.

Przy opisie chcę sięgnąć do fragmentów książki, którą bardzo polecam, „Kontemplacja. Wprowadzenie do modlitwy uważności” Franz Jalics SJ. Ta książka jest odpowiedzią na wiele moich pytań, jest wskazówką, jak dotrzeć do głębi- do siebie, do Boga. Prowadzi przez doświadczenia życia wprost do Życia Bożego w nas. A jak książka łączy się z filmem, to w jednym zdaniu poniżej:

 

ŻEBY BYŁO DOBRZE, TRZEBA PRZEJŚĆ PRZEZ WIELE CIEMNOŚCI.

Ale warto iść do przodu. Wraz z autorem książki, bohaterami filmu chcę z Wami przejść tą drogę ciemności w nas, aż do światła. Ostatnia część filmu „Powrót króla” kończy się obrazem świata wyrwanego z mroku, znów pełnego spokoju i radości. Jednak nie na tym koniec. Bowiem ten film, to osobista historia każdego z bohaterów, każdego z nas. Powrót do Shire nie pozwala zapomnieć o tym, co się wydarzyło. Frodo wie, że nie należy już do tego świata, idzie dalej. Żegna swoich przyjaciół, wiernych towarzyszy, bez których nie dokończyłby swojej misji i odchodzi. Czeka na niego Światło.  

W każdym z nas jest przestrzeń, która sprawia, że zaczynamy tęsknić za tym, co proste, co prawdziwe, co prawdziwie Jest, mimo ulotności chwil życia, mimo ulotności tego, co nas otacza, mimo zatarcia w pamięci wspomnień, mimo ciągłych zmian. To pragnienie wejścia w tę przestrzeń sprawia, że otwieramy się na doświadczenie „pustyni”. Na pustyni przeciw nam występuje, to co ciemne. To przecież doświadczenie Jezusa w chwili kuszenia na pustyni.

To doświadczenie bohaterów filmu, którzy idą przez mrok, którzy walczą z siłami ciemności. Ta walka bohaterów toczy się też w nich samych. Każdy pokonuje drogę we własnym wnętrzu, mierzy się z ciemnością w sobie.  

Takie jest nasze życie, nie ma innej drogi, albo chcemy dojść do światła, do prawdy, do tego co Jest, a tym samym wkraczamy na drogę wiodącą przez mrok i ciemność w nas. Bądź pozostajemy na początku drogi, w której swoją wewnętrzną ciemność zagłuszmy na różne sposoby- rozproszenia, rozrywki, alkohol, telewizor, aktywność…  Ale ciemność zawsze powraca do świadomości i powoduje wewnętrzny ból, smutek, niezgodę, dręczenie, ogromną tęsknotę.

Nasza ciemność idzie z nami wszędzie, chcemy kochać innych, a zachowujemy się gwałtownie, odpychamy, jesteśmy niecierpliwi… Te ciemności, jak pisze autor książki „przeżywamy w postaci chronicznych negatywnych uczuć: niezadowolenia, niepewności, strachu, poczucia braku wyjścia, wściekłości, złości, opuszczenia, depresji, smutku, rozczarowania, stresu, kompleksu niższości, poczucia winy, obojętności, zazdrości, litowania się nad sobą i wielu innych. Większość ludzi sprowadza te odczucia do zewnętrznych wydarzeń i dlatego wcale nie zauważa, że te ciemności przychodzą od wewnątrz. Zewnętrzne wydarzenia są raczej wyzwalaczami niż przyczynami”.

Dalej autor pisze: negatywne skłonności tkwią w nas tak głęboko, że łatwo umykają naszej świadomości; dlatego jesteśmy wobec nich bezsilni. (…) grzechem nie jest tylko to, co jest dobrowolnie popełnione -lecz w głębszym sensie- wszystko, co dzieli nas od Boga i ludzi. Chroniczne negatywne uczucia oddzielają nas od Boga i ludzi. Kościół nazywa te zakorzenione w nas ciemności „grzechem pierworodnym”. Nasz dostęp do niego jest ograniczony, że koniec końców możemy być z niego tylko odkupieni”.

Autor mówi, że w każdym z nas, w naszym, wnętrzu jest dobry rdzeń, tam jesteśmy w Bogu, cali i zdrowi. Grzeszny upadek sprawił, że na ten rdzeń nałożyła się ciemna warstwa, która nie należy do istoty człowieka. Tą ciemną warstwę codziennie odczuwamy. „Aby żyć w mniejszym bólu, człowiek okrywa swój męczący stan skorupą. Ucieleśnia ona opór przeciwko przecierpieniu ciemności. Bez uniesienia tej płyty (ciemnej warstwy) nie możemy dotrzeć do naszych uczuć, a w konsekwencji do naszego dobrego rdzenia”, w którym doświadczamy jak jesteśmy miłowani przez Boga, w którym doświadczamy jacy jesteśmy. 

Moja współsiostra kiedyś powiedziała: całe życie, to, co boli, jest drogą, aż w końcu wszystko w nas będzie pokojem. Od Boga odgradza nas nieskończenie wiele. To nie tylko  (albo w najmniejszym stopniu) nasze różne słabostki, upadki, ale to, coś o wiele głębszego. To korzeń grzechu, który jest w każdym z nas i który tylko Bóg może odciąć. Niektórzy przechodzą przez tą ciemność- czyściec- tu na ziemi. Najważniejsze, to przyjmować z poddaniem i cierpliwością, to, co Bóg na nas zsyła. Gdy korzeń zostanie wyrwany wszystkie słabostki znikną. Ważne, żeby poddawać się Bogu przez akceptację tego, czym jesteśmy i co na nas przychodzi.  

Taką drogę proponuje nam w książce Franz Jalicks. Taką drogę pokonują bohaterowie filmu. Wchodzą na drogę przyjęcia i akceptacji. Niesie ich cel, który sprawia, że własna bezsilność i słabość stają się drogą do niego. Czy Frodo był odważnym i dzielnym Hobbitem?. Bynajmniej. Przyjął doświadczenie, które miało być jego udziałem- podjął ciężar niesienia pierścienia. Był gotowy na cierpienie. Zgodził się na to, co przyniosło mu życie, dana chwila i później konsekwentnie akceptował ciężar związany z jego wyborem, z drogą, którą podjął. Co nie oznacza, że życie stało się dla niego ciężarem. Nie. Wręcz przeciwnie odkrył piękno tej drogi- odkrył cel, doświadczył przyjaźni, odkrył siebie, doszedł do granicy, w której życie już nie jest takie samo. Akceptacja i zgoda na to, co przynosi życie, pomaga nam przejść przez ciemność.. 

Sam staje się towarzyszem Froda. Przyjmuje wszystko to, co ta droga mu przynosi.  Aragorn, gdy przyjmuje swoje życie, wychodzi z ukrycia, wychodzi z cienia.

Celem podróży było zniszczenie pierścienia. Cała drużyna pierścienia ten cel obrała. Gdy ma się cel przed oczami, to on nas niesie przez ciemność, poprzez słabość. Nie ciemność, nie słabość nas zatrzymuje, bo pociąga nas Cel- Bóg. Ten Cel odwraca bohaterów od siebie i swoich problemów.

Ten film to też historia przyjaźni. Trzeba szukać oparcia w kimś drugim. Samemu nie przejdzie się tego, co najtrudniejsze. Warto zaufać komuś innemu, nie opierać się tylko na sobie.  Dobrze mieć przyjaciół. Wzrusza moment, gdy Samwise mówi, że pójdzie z Frodem, że go nie zostawi. Ale wzruszają też momenty, gdy pozostali członkowie drużyny pierścienia, w przeświadczeniu serca, że Frod z Samem żyją, pomagają im w miejscu, w którym są. Gdy każdy z nas przyjmuje sytuacje, które się dzieją w życiu (Pozostali uczestnicy drużyny zgodzili się działać w miejscu, w którym w danej chwili byli, zgodzili się na rozłąkę, zaakceptowali swoje miejsce w drużynie), to wychodzimy z ciemności, ale też pomagamy innym przemierzać ich ciemności.

To dar mieć wokół siebie dobrych, mądrych przyjaciół, z którymi będziemy patrzeć w jednym kierunku, z którymi będziemy mieć wspólny cel. To spaja wszelkie relacje- małżeńskie, przyjacielskie to spojrzenie na Boga.

Grafika: https://ostatniatawerna.pl/nowy-wladca-pierscieni-wznawia-prace-na-planie/

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *